طریقه نواختن:

تار شش سیم دارد ( شش سیم تار از فلز بوده که پنج تار از آن ها از فولاد و پایین آن ها از برنج است ) و از سه قسمت اصلی تشکیل شده است: 1- جعبه ی صدا, 2- دسته, 3- و سرپنجه .
1 - جعبه ی صدا از دو کاسه ی کوچک و بزرگ تشکیل می شود که روی دهانه ی آن ها را با پوست دباغی شده ی بره می پوشانند. جعبه ی صدا را از چوب درخت توت می سازند. این چوب خشک است و صدای خوبی تولید می کند و برای ساختن آلات موسیقی مناسب است. قسمت بزرگ جعبه ی صدا را کاسه و قسمت کوچک آن را نقاره می نامند .
2- دسته ی تار را از چوب درخت گردو می سازند. چون بسیار محکم است. طول دسته معمولاً در حدود 50 سانتیمتر است. دسته ی تار به 25 و یا 28 فاصله ی معین تقسیم می شود که هر یک از این فاصله ها را یک پرده یا دستان می نامند. پرده همچون علامتی است روی دسته سازهای زهی, که جای انگشتان را هنگام نواختن ساز مشخص می کند. هر پرده را با پیچیدن رشته هایی از جنس روده ی گوسفند به دور دسته, از پرده ی دیگر مشخص می کنند .
 3- سرپنجه در انتهای دسته قرار دارد. سرپنجه جایی است که گوشیها را در آن کار می گذارند. انتهای هر سیم به دور یک گوشی پیچیده می شود . نوازندگان باید مانند گوشی ها صدای سیم را تنظیم می کنند .

ار با مضرابی کوچک از جنس برنج به طول تقریبی سه سانتی متر نواخته می شود.

نوازندگی تار و سه تار :

سازهای دست اساتیدی چون آقاعلی اکبر، آقا حسینقلی و میرزا عبدالله نشان دهنده آن است که سازندگانی ظریفنر و استاد تر داشته اند. اوج کمال این سازها ساخت استاد فرج الله هستند که در ساخت کاسه و نقاره ظرافت بیشتری را دارا است. از نوازندگان معروف این ساز می توان از جلال ذوالفنون، محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، مسعود شعاری، کیهان کلهر نام برد.

فراگیری کامل یک ساز به طور کلی به دوره های زیر تقسیم می شود :
1- مقدماتی
2- متوسطه
3- پیشرفته
4- استادی.